Ο Xue Bing θυμάται πόσο συγκεντρωμένος ήταν κάθε φορά που ηγείτο μιας συνεδρίας ανάπτυξης της ομαδικότητας. Μία από τις δραστηριότητες που πραγματοποιούσε συχνά με ομάδες πελατών ήταν η αναρρίχηση - μια άσκηση που απαιτούσε την αμέριστη προσοχή του. Ήταν υπεύθυνος για τη σωστή ρύθμιση των ιμάντων ασφαλείας και των κρανών, έτσι ώστε να μην υπάρξει κανένας τραυματισμός. Έπρεπε να είναι συνεχώς σε εγρήγορση, ανταποκρινόμενος στις ανάγκες του κάθε συμμετέχοντα. Το μυαλό του έμοιαζε να διευρύνεται όποτε βρισκόταν υπό πίεση: «Μερικά μόνο δευτερόλεπτα καθυστέρησης και θα είχα αντιδράσει πολύ αργά - όμως ήμουν γρήγορος!»

Ο Xue προκαλούσε τους πελάτες του να κατακτήσουν τον φόβο, να εμπιστευτούν τον εαυτό τους και να ξεπεράσουν τα όριά τους. Και η ανταπόκρισή τους ήταν ενθουσιώδης. Η μία επιτυχία τον εκτόξευε στην επόμενη και έτσι πέρασαν δύο δεκαετίες με ημέρες γεμάτες τρέξιμο, αεροδρόμια και ξενοδοχεία. Επί χρόνια ολόκληρα, έδινε τα πάντα για να πετύχει τις ολοένα και αυξανόμενες φιλοδοξίες του. Και, όλον αυτόν τον καιρό, οι γνωστικές του δεξιότητες τον υπηρετούσαν πιστά. Λογικός, δημιουργικός, ακριβής και εξαιρετικά αποτελεσματικός - αυτές είναι οι λέξεις που χρησιμοποιεί για να περιγράψει τον εαυτό του. Ο χρόνος περνούσε γρήγορα - αλλά ο ίδιος τον συναγωνιζόταν σε ταχύτητα.

Πότε ξεκίνησε να χάνει τα φτερά του; Ήταν σταδιακό, κατά τη διάρκεια του 2016. Κάποτε αφοσιωνόταν πλήρως στην εργασία και στους πελάτες του. Κάποτε απολάμβανε το γέλιο και τη συναδελφικότητα των συνεργατών του στο τέλος μιας κουραστικής ημέρας. Τώρα, κοιτούσε το ρολόι στη μέση μιας συνεδρίας και ευχόταν να τελειώσει σύντομα. Τώρα, αποσυρόταν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, αντί να μοιραστεί ένα γεύμα με τους συνεργάτες του. Ξεκίνησε να αμφιβάλλει - να αμφιβάλλει για το αν ήταν αρκετά καλός. Για το αν μπορούσε να σταθεί ακόμα στο ύψος των περιστάσεων.

Έπειθε τον εαυτό του ότι επρόκειτο για απλή κούραση. Όμως ήταν μια περίεργη κούραση. Η επαφή με τον έξω κόσμο έμοιαζε ανούσια. Και μια ανησυχητική σκέψη άρχισε να εισβάλει στον εσωτερικό του κόσμο. Για να καθησυχάσει τον εαυτό του, αποζητούσε απόλυτη ηρεμία γύρω του. Δήλωσε ασθένεια. Κλείστηκε στο σπίτι του και άρχισε να σιωπά όλο και περισσότερο. Όποτε η μικρή του κόρη τραγουδούσε ή χόρευε, η απότομη οργή του την έκανε να τον φοβάται. Η γυναίκα του προσπάθησε να τον πλησιάσει, αλλά την απέρριψε κι αυτή. Στο τέλος, σταμάτησε να της μιλά εντελώς, οπότε η ίδια με τη μικρή τους κόρη πήγαν να μείνουν με την οικογένειά της.

Ήταν πλέον μόνος.

Είχε απομακρυνθεί από το περιβάλλον του όσο πιο πολύ μπορούσε. Και όμως, δεν μπορούσε να απομακρυνθεί αρκετά. Γιατί η τρομακτική σκέψη γινόταν όλο και πιο έντονη. «Ένιωθα μια πίεση στην καρδιά μου», λέει ο Xue, και ήταν τόσο έντονη αυτή η πίεση, που σχεδόν τον εμπόδιζε να αναπνεύσει. Μια εσωτερική φωνή του πρότεινε συνεχώς την ίδια λύση: Είσαι τόσο κουρασμένος. Δεν έχεις τίποτα που να σε κρατά. Πήγαινε στον βράχο αναρρίχησης και, αυτή τη φορά, σκαρφάλωσέ τον χωρίς κράνος και ιμάντες. Ανέβα ως την κορυφή. Και πήδα.

Η γυναίκα του Xue Bing είχε μετακομίσει, αλλά δεν είχε εγκαταλείψει τον άντρα της. Μια μέρα, κατάφερε να τον πείσει να πάνε για δείπνο σε μια ψησταριά. Και, εκεί, στο εστιατόριο, μίλησε για πρώτη φορά για όσα κρατούσε κρυμμένα και για το πώς δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί υπέφερε τόσο. Αλλά εκείνη είχε τις υποψίες της. Μια από τις συναδέλφους της είχε αυτοκτονήσει - και εκείνη έπασχε από κατάθλιψη. Οπότε, επέμεινε να πάει τον Xue σε γιατρό. Ο γιατρός άκουσε τα όσα είχε να πει για τις άγρυπνες νύχτες, για την αυτοκριτική του, για τον φόβο της αποτυχίας και για την επικίνδυνη εσωτερική του φωνή. Ο Xue ακόμα θυμάται το συμπέρασμα του γιατρού. «Πάσχετε από μια σοβαρή περίπτωση μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής», είπε. «Υπάρχει βοήθεια για εσάς».

Όταν ο Xue πρόσεξε το πρώτο σημάδι ανάρρωσης, ήταν τόσο πειστικό που τόλμησε να το εμπιστευτεί. «Ένιωσα την πίεση της καρδιάς μου να εκτονώνεται», λέει. Από τότε, βλέπει σταθερή πρόοδο. Η γυναίκα και το παιδί του επέστρεψαν σπίτι και απολαμβάνει τη συντροφιά τους. Έχει επιστρέψει στη δουλειά με μειωμένες ώρες και συμμετέχει στις καθημερινές δραστηριότητες της επιχείρησης.

Όμως, δεν είναι ο ίδιος με πριν. Για τον λόγο αυτό δεν αναλαμβάνει πλέον πελάτες, παρόλο που θα ήθελε. «Πώς θα μπορούσα;», αναρωτιέται. Δεν μπορούσε να θυμηθεί και να διαχειριστεί περίπλοκες καταστάσεις και αυτά τα στοιχεία είναι κρίσιμα για μια δουλειά όπως η ανάπτυξη της ομαδικότητας. Όταν ο Xue σκέφτεται το παρελθόν, έχει τη δική του εξήγηση για τον λόγο που πήγαν όλα τόσο στραβά. Το χάσμα μεταξύ των απαιτήσεων που επέβαλλε στον εαυτό του και όσων ήταν ανθρωπίνως δυνατά έγινε πολύ μεγάλο. Πιστεύει μάλιστα ότι πρέπει να υπάρχουν πολλοί άλλοι που βιώνουν το ίδιο. «Η κινεζική οικονομία αναπτύσσεται τόσο γρήγορα, που πιστεύω ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν από κατάθλιψη», λέει. Πιστεύει επίσης ότι πολλοί από αυτούς υποφέρουν - όπως και εκείνος - σιωπηρά, χωρίς να γνωρίζουν τι τους συμβαίνει.

Αυτούς τους ανθρώπους θέλει να βοηθήσει. Συνήθως, κάποιος με διάγνωση κατάθλιψης κάνει το παν για να την κρύψει. Το τίμημα της ειλικρίνειας είναι τρομακτικό. Αλλά και για τον Xue διακυβεύονται πολλά. Τόσο αυτός όσο και η εταιρεία του χαίρουν μεγάλης εκτίμησης και διερωτάται τι θα σκεφτούν οι άνθρωποι μόλις μάθουν την ιστορία του. «Θα με κατακρίνουν και θα πιστέψουν ότι είμαι έρμαιο των συναισθημάτων μου;» Ή θα συνεχίσουν να εμπιστεύονται τις αποφάσεις μου;» Αυτό είναι ένα ερώτημα του οποίου την απάντηση δεν γνωρίζει. Αλλά η κλίση του ήταν να βγάζει τον καλύτερο εαυτό των ανθρώπων, λέει, και τώρα θέλει να κάνει το ίδιο για όσους υποφέρουν όπως αυτός. Γι’ αυτό και θέλει να είναι ειλικρινής όσον αφορά το ιατρικό του ιστορικό.

«Οι οικογένειες πρέπει να καταλάβουν», λέει. «Οι άνθρωποι με κατάθλιψη δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Χρειάζονται βοήθεια - βοήθεια από επαγγελματίες».