Het is nu negen jaar geleden dat Sheng Kangshua in een wachtkamer zat, in de hoop dat de arts zijn voorgevoel zou ontkrachten. Toen hij de spreekkamer verliet, bleef hij maar denken aan Deng Xiaoping, jarenlang de machtigste politicus van China. Als Deng Xiaoping niet kon worden genezen van de ziekte van Parkinson, was er voor hem ook geen hoop. Sheng Kangshua was 71 toen hij de diagnose kreeg en hij had nog nooit ernstige gezondheidsproblemen gehad.

Het licht trillen van zijn rechterhand was het enige zichtbare teken dat de verbinding tussen zijn hersenen en zijn lichaam slechter werd. In de maanden die volgden, was hij de wanhoop nabij. Hij zag een versleten persoon in een rolstoel voor zich. Dat zou hij zijn op een bepaald moment in de toekomst, daar was hij van overtuigd. Al sinds zijn kinderjaren zat hij bij een groep van oud-klasgenoten die contact waren blijven houden.

Allemaal waren ze in goede gezondheid, maar sommigen van hen hadden ouders met een ernstige vorm van Parkinson. Deze ouders konden niet meer zelf eten of uit bed komen, en ze vergingen van de pijn. Hun lijden leek zijn grootste angsten te bevestigen. "ongeneeslijk", dacht Sheng Kangshua: "Ongeneeslijk". 

Tijdens zijn lange leven heeft Sheng Kangshua vele moeilijke momenten moeten doorstaan. Op 51-jarige leeftijd – een leeftijd waarbij veel van zijn collega's vooruit begonnen te kijken naar hun pensioen – gaf hij zijn vaste baan op en zette, ondanks alle waarschuwingen, zijn eigen bedrijf op. In de moeilijke periode volgend op zijn diagnose, wilde hij ingaan tegen de vooruitzichten. Vandaag, negen jaar later, is hij er door een continue inzet, zoals het regelmatig bewegen en het opvolgen van de instructies van zijn arts, in geslaagd om de progressie van zijn ziekte te vertragen.

Niet om ze te stoppen, want dat is niet mogelijk, maar wel om ze te vertragen. Hij kampt inmiddels met meer symptomen dan in de eerste jaren van de ziekte; een ​​goede nachtrust of zelfs omdraaien in bed is lastig geworden. Pijnlijke spasmen schieten door zijn handen en voeten. En hij kan zich niet meer alle Chinese tekens herinneren die hij ooit onder de knie had. Toch voelt hij zich nu beter dan toen hij minder ziek was. Het leven is beter. Het verschil, denkt hij, hangt samen met zijn mentale ingesteldheid.

Deze houding benoemt hij in de vorm van advies aan andere mensen die met de ziekte leven: "Parkinson zal voor de rest van je leven bij je zijn. Het is dus belangrijk om erover na te denken hoe je ermee wilt omgaan. Als je de ziekte als je vijand beschouwt, laat je haat toe in je hoofd en doe je jezelf pijn. Probeer Parkinson in plaats daarvan als een vriend te behandelen. Observeer de ziekte, communiceer ermee, begrijp ze.

Sheng Kangshua houdt enorm van reizen. Hij vertelt hoe hij, na zijn diagnose, een rolstoel aanvaarde toen hij uit een vliegtuig kwam. Hij had er plezier in om van deze dienst gebruik te maken. Hij loopt scheef en langzamer dan mensen die gezond zijn, en het was zeer aangenaam niet door de drukte van de luchthaven te hoeven navigeren. Tijdens zijn volgende vlucht drong hij er echter op aan om zelf uit het vliegtuig te stappen. "Ik moet niet afhankelijk van anderen worden", zegt hij, "of de mogelijkheid verliezen om zelf dingen te kunnen doen".

Sheng Kangshua citeert een bekend Chinees spreekwoord om aan te geven met welke dagelijkse uitdagingen hij te maken krijgt tijdens zijn leven met Parkinson. Hij moet een evenwicht vinden tussen het vasthouden aan zijn onafhankelijkheid, waar hij aan gehecht is,  en het accepteren van hulp wanneer hij dat nodig heeft. Ná de qĭ, fàng de xià, hetgeen letterlijk betekent: "Pak het op of zet het neer". Sheng Kangshua verklaart het spreekwoord: "Het betekent dat ik soms moet volharden en moet genieten van de dingen die ik nog kan doen. Op andere momenten moet ik het onvermijdelijke accepteren en loslaten. En ik moet weten wanneer ik de ene of andere optie kies". Daardoor weigert hij nooit de hulp die hij nodig heeft. Maar daar komt weer een andere evenwichtsoefening bij kijken, tussen hemzelf en zijn omgeving. "Ik wil tegenover anderen sterk blijven overkomen", zegt hij.

Dus als iemand anders dan zijn naaste familie of vrienden hem in moeilijkheden zien, dan heeft hij liever dat ze er geen aandacht aan schenken. Met goede vrienden is het anders. Hij ontmoet zijn oude klasgenoten nog regelmatig in de club waar ze samenkomen. Tijdens het kletsen en lunchen aan de ronde tafel, legt zijn beste vriend onopvallend eten op zijn bord. Het doet hem ook geen pijn om hulp van zijn familie aan te nemen. Integendeel. Hij kan niet meer vooroverbuigen en alleen zijn voeten wassen. Nu helpt zijn familie hem daarbij en hij vindt hun lieve zorgen geruststellend en ontroerend.